Wiek od 6/7 do 10 roku życia (wiek szkolny)
Dziecko, które przychodzi do szkoły powinno już poprawnie wymawiać wszystkie głoski języka polskiego i sprawnie posługiwać się mową. Jest już w stanie podzielić wyraz na sylaby, a także na głoski. Nie powinno być dla niego problemem wyróżnienie głosek w nagłosie, śródgłosie i wygłosie wyrazu. Posiada już bardzo duży zasób słownictwa, umie porównywać, opisywać i układać krótkie opowiadania. Dobrze orientuje się w zakresie swojego ciała, jakrównież przestrzeni.
Rodzice dziecka w wieku szkolnym mogą wspomóc rozwój jego mowy poprzez wszelkiego rodzaju ćwiczenia narządów artykulacyjnych, zabawy słowne, oddechowe i relaksacyjne.
Ćwiczenie –Bajka o Języczku
Materiały potrzebne do przeprowadzenia ćwiczenia: lustro, szpatułka laryngologiczna
Opis ćwiczenia: Rodzic przygotowuje miejsce do przeprowadzenia ćwiczenia. Może być to biurko, na którym na wprost dziecka ustawione zostaje lustro. Dziecko przy takim biurku powinno siedzieć prosto i wygodnie. Zanim rodzic przystąpi do ćwiczenia sprawdzają razem, jakie mają w buzi narządy artykulacyjne. Przyglądają się swoim językom, podniebieniom, policzkom, wargom i uzębieniu. Przypominają sobie, gdzie znajduje się wałek dziąsłowy (miejsce tuz za górnymi zębami) i czubek języka.
Gdy są już odpowiednio przygotowani rodzic może zacząć opowiadać bajkę o Języczku. Informuje dziecko, że na chwile zaczarowuje jego buzię, która staje się domkiem, a językiem -bohaterem Języczkiem:
Języczek wracał z dalekiej podróży do domu po długiej nieobecności. Nie wie, jak teraz wygląda jego domek, domyśla się, że może być zabałaganiony. Otwiera szeroko drzwi (dziecko otwiera szeroko buzię) i widzi, że miał rację. W domku panuje wielki bałagan, wszędzie można znaleźć dużo kurzu. W związku z tym nie pozostaje mu nic innego, jak tylko zabrać się do pracy. Zaczyna od pozamiatania całego domku(dziecko porusza w buzi językiem we wszystkie strony). Następnie maluje sufit (dziecku przesuwa czubkiem języka po podniebieniu od ząbków w stronę gardła) i ściany(czubkiem języka porusza po wewnętrznej stronie prawego, a później lewego policzka).
Języczek rozgląda się dookoła i zauważa, ze zapomniał posprzątać na poddaszu (dziecko porusza językiem pod górną wargą przy zamkniętych ustach) i w piwnicy (i pod dolną wargą, także przy zamkniętych ustach). Teraz przygląda się dokładnie oknom i widzi, że one również są brudne, w związku z tym zabiera się za czyszczenie najpierw tych na pierwszym pietrze (dziecko czubkiem języka przesuwa po powierzchni górnych zębów od zewnętrznej strony), a później na parterze (dziecko czubkiem języka przesuwa po powierzchni dolnych zębach od zewnętrznej strony).
Na koniec Języczek postanowił umyć także drzwi wejściowe (dziecko oblizuje wargi dookoła), aby goście chętniej go odwiedzali. W ostatniej chwili przypomniał sobie także, że w domku miał kilkanaście ukrytych skarbów i musi policzyć czy nadal wszystkie posiada. Najpierw liczy te, które schował na pierwszym pietrze(dziecko czubkiem języka liczy wszystkie górne zęby od lewej do prawej strony), a następnie na parterze (dziecko czubkiem języka liczy wszystkie dolne zęby od lewej do prawej strony). Uff , wszystkie są na swoim miejscu. Teraz Języczek może spokojnie położyć się i odpocząć (dziecko układa płasko język na dnie jamy ustnej). Zasypia.
Rodzic informuje dziecko, że jego buzia nie jest już domkiem, a język już nie jest Języczkiem.
Zabawa : Memory logopedyczne
Materiały potrzebne do przeprowadzenia ćwiczenia:
gotowe memory logopedyczne lub kartki bloku technicznego, kredki, klej, nożyczki
Opis zabawy: Rodzic wraz z dzieckiem przygotowują się do gry w Memory logopedyczne. Może do tego wykorzystać gotowe memory, które można kupić w księgarniach logopedycznych lub przygotować własne razem z dzieckiem. Do przygotowania memory potrzebne będą kartki bloku technicznego pocięte na równej wielkości kwadraty (ok. 6 cm na 6 cm ), na których rodzic lub dziecko narysują obrazki. Materiał obrazkowy należy dostosować do aktualnie ćwiczonej głoski, jeżeli dziecko uczęszcza na terapię logopedyczną, a jeżeli nie do zainteresowań dziecka. Tworząc obrazki należy pamiętać, aby rysować zawsze po dwa takie same (muszą być pary). Gdy wszystkie obrazki są już gotowe dziecko lub rodzic rozkłada je na stoliku niezarysowaną częścią do góry w przypadkowej kolejności. Dziecko jako pierwsze odkrywa dwie karty i wymawia nazwy obrazków. Jeżeli odkryte obrazki są takie same dziecko zebrało właśnie pierwszą parę i w nagrodę szuka kolejnej. Jeżeli zaś dziecko odkryło dwie inne karty, zapamiętuje gdzie leżą i zakrywa je z powrotem. Rodzic postępuje w ten sam sposób. Wygrywa uczestnik, który zebrał większą liczbę par.